“Dat is ons terrein niet” zegt de huidarts, als ik hem vraag of de zalf die hij voorschrijft schadelijk kan zijn voor mijn nogal gevoelige ogen.
‘Zullen we hangen of stampen?’
Die ‘ons’-vorm vind ik verdacht, alsof hij zich op voorhand achter zijn collega’s wil verschuilen of zichzelf vergelijkbaar acht met de koningin. “Daarvoor moet u bij de oogarts zijn”, verduidelijkt hij ten overvloede. “Goh, wat een versnippering van taken hè?” zeg ik liefjes, “zijn er geen allrounders meer in de gezondheidszorg?”
Het antwoord weet ik zelf natuurlijk ook wel. Alleen de huisarts gaat nog over onze totale interne huishouding. En die raadpleegt tegenwoordig ongegeneerd zijn boeken of computer in het bijzijn van de patiënt, alsof het om een spelletje Twee voor Twaalf gaat. Want het nieuwe motto luidt: ‘wat we kunnen opzoeken hoeven we niet te weten’. Ik vraag me af, waarin dokters dan nog van hun patiënten verschillen. Zo kunnen wij toch allemáál doe-het-zelven? Dat na-blaten en bladeren lijkt me tamelijk funest voor het medische imago.
Dat na-blaten en bladeren lijkt me tamelijk funest voor het medische imago
Overigens zie je hetzelfde gebeuren in de journalistiek. Daarvan denkt de goegemeente ook dat iedereen het wel ff kan. Burger-journalistiek noemen ze dat. Leve de nivellering! Als je maar snel genoeg bent met je tweet of je mobieltje, heb je zo een scoop.
En geef die burgers eens ongelijk, want wat is er nog over van de journalistieke beroepseer en grondslagen van weleer? Wie waagt het nog, voor het voetlicht te treden met nieuws dat niet is opgesierd met sensatie of amusement? Ook met berichten die afwijken van de mainstream kom je niet ver meer. Het gaat vooral om snelheid en dus schiet de reflectie er bij in. Zo gunt noch de journalist, noch het publiek zichzelf de tijd om te kauwen -laat staan herkauwen- op een ongebruikelijk of nieuw gezichtspunt. En dus bestaat Egypte ogenschijnlijk uit één plein, Europa uit één Commissie en de Islam uit één stroming, die van de fundamentalist. Gemakshalve, zogezegd. Maar waar dient nieuws nog voor, als het niet verder komt dan een koker-visie? Of een dokter, die niet verder kijkt dan zijn KNO-neus lang is?
Ambtenaren waren kennelijk hun tijd vooruit toen ze collectief kozen voor het credo: “Dat is mijn taak niet”. In het kielzog van deze staatsdienaar is nu ook de rest der mensheid de eenheid van het geheel vergeten. ‘Samenhang’ is verworden tot samen hangen, ook wel geheten: galgje spelen.
Wie zich blind staart op het fragment, maakt van een muis een olifant en van zijn Ego het heelal. Dat kan onmogelijk tot juiste analyses leiden – of het nu gaat om de dokter of om de journalist. Feitelijk benadert de muis de waarheid nog het beste, als hij de olifant bij zijn belevingen betrekt en verlekkerd zegt: “Wat stampen we, hè?”
Wie zich blind staart op het fragment, maakt van een muis een olifant
